PONIEDZIAŁEK - ZAMKNIĘTE Lokalizacja: Łęczyca w powiecie łęczyckim, województwo łódzkie Zamek zbudował Kazimierz Wielki jako jedną z jego siedzib. Pod jego nieobecność był siedzibą starosty łęczyckiego. W roku 1406 został spalony przez Krzyżaków, lecz po niedługim czasie udało się go odbudować, gdyż już w 1409 roku zjawił się tu sam Władysław Jagiełło, by wziąć udział w naradzie, na której podejmowano decyzje w związku ze zbliżającą się wielką wojną z zakonem krzyżackim (1409–1411). Sam król Jagiełło przebywał na tym zamku wielokrotnie. W 1410 po bitwie pod Grunwaldem więziono tu jeńców krzyżackich, oczekujących na dostarczenie okupu. Zamek podczas wojny trzynastoletniej z Krzyżakami pełnił rolę siedziby króla Kazimierza IV Jagiellończyka. W II poł. XV wieku w zamku wybuchł olbrzymi pożar, który zrujnował całą budowlę i w takim stanie została do lat 60. XVI wieku. Kolejne klęski dotknęły warownię w pierwszej połowie XVII w. Zamek zdobyty przez Szwedów czasie Potopu. W 1705 roku podczas III wojny północnej zamek uległ uszkodzeniu. Po III rozbiorze w latach 1794-1797 władze pruskie częściowo wykorzystały ruinę zamku, w związku z budową wokół murów miejskich nowych fortyfikacji bastionowych, które miały zabezpieczać od wschodu nowo zagarnięte terytoria. Od 1831 r. zamkiem zaczął dysponować burmistrz Łęczycy, który rozbierał go na cegłę. W 1841 r. miasto stało się legalnie właścicielem zamku, jednak na skutek interwencji zarząd miejski musiał zaprzestać rozbiórki zamku. Po zakończeniu II wojny światowej, zamek stał się siedzibą hufca harcerskiego, a w 1964 roku, przystąpiono do jego częściowej odbudowy, wznosząc tzw. Dom Nowy (dzisiejszą siedzibę Muzeum) i częściowo rekonstruując zniszczone fragmenty budowli.